Back in Holland, it was an amazing time!
Door: Myrthe
Blijf op de hoogte en volg Myrthe
20 Maart 2015 | Nederland, Groningen
Lieve allemaal,
In mijn laatste 3,5 week in Nepal wilde ik nog een blog schrijven, echter door ‘’drukte’’ en ziek zijn was het er niet van gekomen.
Maar, beter laat dan nooit…..
Inmiddels alweer 4 weken in het kikkerlandje. Fietsend door Groningen, boodschappen doen bij de AH, druk op zoek naar een baan, en met mijn fietsmand vol met kleren hoppend van de ene naar de andere slaapplaats. Mijn huisje verhuur ik nog een extra maandje onder dus heb even geen onderkomen. Gelukkig heb ik hele lieve mensen om mij heen waar ik kan logeren, en het is nog gezellig ook! :D
Nu al weer 4 weken in Nederland, en ik moet eerlijk gezegd nog steeds wennen. Wat wil ik graag weer terug naar Nepal… ja echt waar! Ik ben helemaal verliefd op Nepal, wat een fijn land. Nepal voelt als mijn ‘’thuis’’, wat heb ik daar veel leuke en lieve mensen ontmoet en een prachtige tijd gehad! (Niks tegen Nederland hoor!! :))
In mijn laatste 3,5 week heb ik dan ook weer veel meegemaakt en beleefd. Ten eerste was ik natuurlijk begonnen als vrijwilliger bij het SGCP, centrum voor kinderen met een Cerebrale Parese. Hier zou ik 3 weken aan de slag gaan als logopedist. Echter werd dit maar 1,5 week omdat er al zoveel vrijwilligers aanwezig waren dat het ‘’te’’ veel was. Wij als vrijwilligers wisten gewoon niet zo goed waar we mee konden helpen, we voelde ons soms te veel. Daarnaast had ik het gevoel en idee dat ik er als logopedist niet veel kon betekenen. De logopedist had alles wel redelijk op een rijtje, en er was toch best wel sprake van een taalbarrière. De kinderen konen alleen Nepalees, en geen Engels. Dan is logopedie geven toch wel heel erg lastig! Daarnaast ben ik door mijn reis gaan twijfelen over het willen zijn van logopedist, dit had ik al toen ik studeerde. Ik denk dat ik wat anders wil doen, iets wat mij happy maakt. Tja… , 1 + 1 = 2, dus de keuze was snel gemaakt, stoppen bij SGCP en nog 1,5 week genieten van Nepal en daarnaast ook nadenken en kijken wat ik wil met mijn leven.
Tijdens mijn vrijwilligerswerk bij het SGCP heb ik gewoond in een vrijwilligershuis, hier heb ik twee hele leuke lieve Belgische meiden ontmoet waar ik 4 weken mee op getrokken heb. Ik was hun ‘’gids’’, en heb ze meegenomen naar o.a. Thamel en een stukje Nepalese leven kunnen laten zien. We hebben ook Evelien ontmoet, een Nederlands meisje. Met z’n vieren hebben we een pracht tijd gehad! Weekenden in Thamel; shoppen, Durbar square bezoeken en uitgenodigd worden door een Gypsy voor een kop Chia, en ‘s avonds lekker eten en live bandjes bekijken onder het genot van een Nepalese cocktail! En dan als afsluiting, de dansvloer op met allemaal Nepalezen. En die kunnen me toch dansen…!! Potverdikkie… prachtig!
We zijn ook een weekend naar Chitwan National park geweest. Wat een weekend… en wat troffen we het! We hadden een super hotel met lieve medewerkers, met als kers op de taart onze gids; Akki! Die heeft ons 3 dagen op sleeptouw genomen, zelfs nu krijg ik nog berichtjes dat hij dat weekend erg mist omdat het zo een geweldig weekend was! Dat weekend was er toevallig een festival gaande, net als bevrijdingsfestival in Nederland, het was een Food-festival. Twee avonden hebben we met onze gids en de medewerkers van het hotel erop los gedanst en gefeest tussen allemaal Nepalezen. Ik heb nog nooit zo een uitbundig feestje meegemaakt. Wauw!!
Ook hebben het National park zelf gezien: om half 8 in de ochtend in een kano tussen de drijvende krokodillen, en ook lopend door de jungle. We hebben diverse dieren gezien; bambi’s, everzwijnen, nijlpaarden en zelfs op een olifant gezeten. Daar ben ik echter niet zo trots op…. meegegaan voor de meiden maar ik wilde het eigenlijk niet. Het was gewoon zielig…. Nooit nooit nooit meer!!!
In de 4 weken heb ik ook veel mensen ontmoet tijdens mijn dagelijkse wandelingen door Kathmandu, altijd raakte ik aan de praat met Nepalezen. Prachtige fijne gesprekken! Daar zit je dan ineens in een Ayurvedisch apotheekje op de thee bij de eigenaar haha.
Ook vele Nepalezen ontmoet die werkzaam zijn in restaurants, en nog steeds in contact met hen. Het zijn oprecht ‘’vrienden’’ geworden :).
Ook leuke momenten gehad met Gonny, ook een vrijwilliger van het SGCP, ze had mijn moeder kunnen wezen haha. Samen bijv. gewandeld naar Kirtipur of dans- en muziek les gegeven aan meer dan 80 kids op een schooltje. Altijd hadden we super veel lol en was het erg gezellig, en wat een energie heeft die vrouw! Zoals ze altijd zei ‘’elke dag lachen, maakt het leven echt leuker’’. Het is echt zo…. hier denk ik nog elke dag aan!
Ik heb mijn laatste 4 weken niet stilgezeten en zoveel leuke dingen meegemaakt, te veel om op te noemen. Helaas de laatste 3 dagen voordat ik terug moest naar Nederland was ik ziek. In jaren niet zulke hoge koorts gehad als toen. Home sick??? Omdat ik weer terug moest naar Nederland…. ik weet het niet…..
Ik vond het natuurlijk HEEL erg leuk om mijn familie en vrienden weer te zien, maar tegelijkertijd vond ik het heel erg moeilijk om weer terug te gaan naar Nederland. Nepal voelt echt als ‘’thuis’’, meer dan Nederland. Ja, echt…. gek he!
Ik ben nog niet klaar met Nepal, dat is mijn gevoel. Daarom ga ik dit jaar nog terug naar Nepal om het ‘’echte’’ leven daar te ervaren. Ik wil er werken en een kamertje/appartementje huren. En niets fijner is dat mijn Nepalese vrienden al druk bezig zijn op zoek naar een kamer/huisje en werk….. en dat ze dol blij zijn als ik weer terug kom!!!! Wat een warm welkom… zo fijn!!
Ik had nog zoveel willen opschrijven en vertellen maar het is gewoon te veel. Deze 4 maanden waren de 4 mooiste maanden van mijn leven, wat heb ik veel geleerd en genoten!!! Ik ben enorm blij dat ik deze stap heb ondernomen. Alleen reizen is zo leerzaam en fantastisch, ik heb zoveel mensen leren kennen… en mezelf haha!
Naast het geweldige Nepal was mijn reis in India ontzettend leerzaam en een geweldig mooie ervaring. De kindjes hebben mijn hartje gestolen…. ze hebben mij zoveel liefde gegeven. Ik heb geleerd hoe ik met deze kindjes het beste kan werken, veel over mezelf geleerd wat ik wel en niet wil in het leven, gerealiseerd of ik wel echt logopedist wil zijn en ook dat India niet zo ‘’erg’’ is dat iedereen denkt.
Iedereen die mij gesteund heeft door een donatie, wil ik ontzettend bedanken!! Mede dankzij jullie heb ik een mooie 2 maanden in India gehad en heb ik ook een groot geld bedrag kunnen schenken aan Koni, het weeshuis. Ze zijn er echt zo ontzettend blij mee en kunnen het goed gebruiken. Dankjewel!!!
Deze blog zit er voor nu op… maar wie weet als ik weer naar Nepal ga, zal ik hem weer vervolgen!
Voor nu ook heel erg bedankt voor de leuke reacties op mijn blogs, ik vond dit altijd heel leuk om te lezen. Ik heb er nooit persoonlijk op iedereen antwoord kunnen geven ivm tijd, maar was er altijd blij mee! Leuk om te lezen dat iedereen zo heeft meegeleefd en het leuk vond mijn blogs te lezen! Merci!!
Als cadeautje… nog een kijkje in het Nepalese leventje, even wat mooie foto’s! Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik deze foto's terug kijk!
Namaste! Liefs Myrthe
In mijn laatste 3,5 week in Nepal wilde ik nog een blog schrijven, echter door ‘’drukte’’ en ziek zijn was het er niet van gekomen.
Maar, beter laat dan nooit…..
Inmiddels alweer 4 weken in het kikkerlandje. Fietsend door Groningen, boodschappen doen bij de AH, druk op zoek naar een baan, en met mijn fietsmand vol met kleren hoppend van de ene naar de andere slaapplaats. Mijn huisje verhuur ik nog een extra maandje onder dus heb even geen onderkomen. Gelukkig heb ik hele lieve mensen om mij heen waar ik kan logeren, en het is nog gezellig ook! :D
Nu al weer 4 weken in Nederland, en ik moet eerlijk gezegd nog steeds wennen. Wat wil ik graag weer terug naar Nepal… ja echt waar! Ik ben helemaal verliefd op Nepal, wat een fijn land. Nepal voelt als mijn ‘’thuis’’, wat heb ik daar veel leuke en lieve mensen ontmoet en een prachtige tijd gehad! (Niks tegen Nederland hoor!! :))
In mijn laatste 3,5 week heb ik dan ook weer veel meegemaakt en beleefd. Ten eerste was ik natuurlijk begonnen als vrijwilliger bij het SGCP, centrum voor kinderen met een Cerebrale Parese. Hier zou ik 3 weken aan de slag gaan als logopedist. Echter werd dit maar 1,5 week omdat er al zoveel vrijwilligers aanwezig waren dat het ‘’te’’ veel was. Wij als vrijwilligers wisten gewoon niet zo goed waar we mee konden helpen, we voelde ons soms te veel. Daarnaast had ik het gevoel en idee dat ik er als logopedist niet veel kon betekenen. De logopedist had alles wel redelijk op een rijtje, en er was toch best wel sprake van een taalbarrière. De kinderen konen alleen Nepalees, en geen Engels. Dan is logopedie geven toch wel heel erg lastig! Daarnaast ben ik door mijn reis gaan twijfelen over het willen zijn van logopedist, dit had ik al toen ik studeerde. Ik denk dat ik wat anders wil doen, iets wat mij happy maakt. Tja… , 1 + 1 = 2, dus de keuze was snel gemaakt, stoppen bij SGCP en nog 1,5 week genieten van Nepal en daarnaast ook nadenken en kijken wat ik wil met mijn leven.
Tijdens mijn vrijwilligerswerk bij het SGCP heb ik gewoond in een vrijwilligershuis, hier heb ik twee hele leuke lieve Belgische meiden ontmoet waar ik 4 weken mee op getrokken heb. Ik was hun ‘’gids’’, en heb ze meegenomen naar o.a. Thamel en een stukje Nepalese leven kunnen laten zien. We hebben ook Evelien ontmoet, een Nederlands meisje. Met z’n vieren hebben we een pracht tijd gehad! Weekenden in Thamel; shoppen, Durbar square bezoeken en uitgenodigd worden door een Gypsy voor een kop Chia, en ‘s avonds lekker eten en live bandjes bekijken onder het genot van een Nepalese cocktail! En dan als afsluiting, de dansvloer op met allemaal Nepalezen. En die kunnen me toch dansen…!! Potverdikkie… prachtig!
We zijn ook een weekend naar Chitwan National park geweest. Wat een weekend… en wat troffen we het! We hadden een super hotel met lieve medewerkers, met als kers op de taart onze gids; Akki! Die heeft ons 3 dagen op sleeptouw genomen, zelfs nu krijg ik nog berichtjes dat hij dat weekend erg mist omdat het zo een geweldig weekend was! Dat weekend was er toevallig een festival gaande, net als bevrijdingsfestival in Nederland, het was een Food-festival. Twee avonden hebben we met onze gids en de medewerkers van het hotel erop los gedanst en gefeest tussen allemaal Nepalezen. Ik heb nog nooit zo een uitbundig feestje meegemaakt. Wauw!!
Ook hebben het National park zelf gezien: om half 8 in de ochtend in een kano tussen de drijvende krokodillen, en ook lopend door de jungle. We hebben diverse dieren gezien; bambi’s, everzwijnen, nijlpaarden en zelfs op een olifant gezeten. Daar ben ik echter niet zo trots op…. meegegaan voor de meiden maar ik wilde het eigenlijk niet. Het was gewoon zielig…. Nooit nooit nooit meer!!!
In de 4 weken heb ik ook veel mensen ontmoet tijdens mijn dagelijkse wandelingen door Kathmandu, altijd raakte ik aan de praat met Nepalezen. Prachtige fijne gesprekken! Daar zit je dan ineens in een Ayurvedisch apotheekje op de thee bij de eigenaar haha.
Ook vele Nepalezen ontmoet die werkzaam zijn in restaurants, en nog steeds in contact met hen. Het zijn oprecht ‘’vrienden’’ geworden :).
Ook leuke momenten gehad met Gonny, ook een vrijwilliger van het SGCP, ze had mijn moeder kunnen wezen haha. Samen bijv. gewandeld naar Kirtipur of dans- en muziek les gegeven aan meer dan 80 kids op een schooltje. Altijd hadden we super veel lol en was het erg gezellig, en wat een energie heeft die vrouw! Zoals ze altijd zei ‘’elke dag lachen, maakt het leven echt leuker’’. Het is echt zo…. hier denk ik nog elke dag aan!
Ik heb mijn laatste 4 weken niet stilgezeten en zoveel leuke dingen meegemaakt, te veel om op te noemen. Helaas de laatste 3 dagen voordat ik terug moest naar Nederland was ik ziek. In jaren niet zulke hoge koorts gehad als toen. Home sick??? Omdat ik weer terug moest naar Nederland…. ik weet het niet…..
Ik vond het natuurlijk HEEL erg leuk om mijn familie en vrienden weer te zien, maar tegelijkertijd vond ik het heel erg moeilijk om weer terug te gaan naar Nederland. Nepal voelt echt als ‘’thuis’’, meer dan Nederland. Ja, echt…. gek he!
Ik ben nog niet klaar met Nepal, dat is mijn gevoel. Daarom ga ik dit jaar nog terug naar Nepal om het ‘’echte’’ leven daar te ervaren. Ik wil er werken en een kamertje/appartementje huren. En niets fijner is dat mijn Nepalese vrienden al druk bezig zijn op zoek naar een kamer/huisje en werk….. en dat ze dol blij zijn als ik weer terug kom!!!! Wat een warm welkom… zo fijn!!
Ik had nog zoveel willen opschrijven en vertellen maar het is gewoon te veel. Deze 4 maanden waren de 4 mooiste maanden van mijn leven, wat heb ik veel geleerd en genoten!!! Ik ben enorm blij dat ik deze stap heb ondernomen. Alleen reizen is zo leerzaam en fantastisch, ik heb zoveel mensen leren kennen… en mezelf haha!
Naast het geweldige Nepal was mijn reis in India ontzettend leerzaam en een geweldig mooie ervaring. De kindjes hebben mijn hartje gestolen…. ze hebben mij zoveel liefde gegeven. Ik heb geleerd hoe ik met deze kindjes het beste kan werken, veel over mezelf geleerd wat ik wel en niet wil in het leven, gerealiseerd of ik wel echt logopedist wil zijn en ook dat India niet zo ‘’erg’’ is dat iedereen denkt.
Iedereen die mij gesteund heeft door een donatie, wil ik ontzettend bedanken!! Mede dankzij jullie heb ik een mooie 2 maanden in India gehad en heb ik ook een groot geld bedrag kunnen schenken aan Koni, het weeshuis. Ze zijn er echt zo ontzettend blij mee en kunnen het goed gebruiken. Dankjewel!!!
Deze blog zit er voor nu op… maar wie weet als ik weer naar Nepal ga, zal ik hem weer vervolgen!
Voor nu ook heel erg bedankt voor de leuke reacties op mijn blogs, ik vond dit altijd heel leuk om te lezen. Ik heb er nooit persoonlijk op iedereen antwoord kunnen geven ivm tijd, maar was er altijd blij mee! Leuk om te lezen dat iedereen zo heeft meegeleefd en het leuk vond mijn blogs te lezen! Merci!!
Als cadeautje… nog een kijkje in het Nepalese leventje, even wat mooie foto’s! Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik deze foto's terug kijk!
Namaste! Liefs Myrthe
-
20 Maart 2015 - 23:55
Corrie En Co:
lieve Myrthe, zo bijzonder om je verhalen te lezen en ook zo herkenbaar. wij komen er al 16 jaar en leren nog elke keer. volg je hart en ga terug om deze mensen nog beter te leren kennen en ga doen wat je graag wilt. je bent nog jong, je kan nog alle kanten op. wij hebben onze langste tijd in Nepal gehad en als het zover is dat wij moeten stoppen, zal ook mijn hart een beetje bloeden denk ik. dit is mijn ervaring. lieve Myrthe, hoop je nog eens te ontmoeten, liefs uit Enkhuizen. -
22 Maart 2015 - 08:20
`Marja:
Lieve Myrthe, welkom thuis. ik heb (mee) genoten van je verhalen en foto's. Hoop dat je hier weer je draai kan vinden. En voor een volgende keer lees en leef ik graag weer mee. Liefs. -
11 April 2015 - 23:21
Floor:
Hoi Myrthe,
Wat een mooie reis heb je gemaakt! Heel erg leuk om allemaal te lezen. Het gaat vast voor altijd bij je blijven:-)
Floor
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
